|
|
Oratorium "Tu es Petrus"
- pieśnią o moim świecie
Gdy pewnego razu usłyszałam oratorium pt. Tu es Petrus, wówczas uświadomiłam sobie, że jest ono dziełem sztuki o mistycznym przesłaniu. Zarówno utwory, inspirowane tekstami Jana Pawła II z utworu Tryptyk rzymski i innych jego dzieł oraz tekstami Pisma Świętego, stylizowane na psalmy Starego Testamentu przez autora słów oratorium Zbigniewa Książka, jak również muzyka Piotra Rubika w sposób prosty i czytelny przekazują odwieczną prawdę o nieskończonej miłości Boga Ojca do człowieka; do człowieka, którego Bóg Stwórca uczynił na obraz swój i podobieństwo; do człowieka, który nosi skończoność swojej egzystencji, a jednak doświadcza jej w zdolności, umiejętności odpowiadania miłością na Największą Wieczną Miłość, której na imię „Bóg”.
Poszczególne utwory oratorium niekiedy są pełne dramatu, jak na przykład „psalm” pt. Ten, który zdradził. Wyrażają prawdę o zagrożeniu dla życia, pozostawaniu na powierzchni serca, jak w utworze pt. Ten, który nie poznał, czy o kruchej, słabej miłości w pieśni pt. Ten, który się zaparł, albo o zbyt małej wierze, żeby uwierzyć (Ten, który nie uwierzył), itp.
W innych utworach pojawia się nadzieja egzystencjalna, która staje się drogowskazem w poszukiwaniu właściwych dróg miłości, ścieżek wiodących do pełni życia, do drugiego człowieka, do Boga…, jak to jest w utworze pt. Miłość to wierność wyborowi, który wyraźnie nawiązuje do słów Jana Pawła II z jego książki Przekroczyć próg nadziei: „Takiej miłości nikt im nie może dać, tylko Pan Bóg...”. Jedenaste, to także utwór o miłości, podobnie jak ułożony na wzór Pieśni nad Pieśniami poemat pt. Niech mówią, że to nie jest miłość.
Oratorium to również pieśń prośby, błagania skierowane do Serca Boga i serca świata, do serca człowieka o odpowiedzialność za siebie samego, za drugiego, za życie świata, za jego pokój i spokój. Mówią o tym utwory: Litania za niosących śmierć, Będziesz miłował, Litania do każdziutkiego na ziemi.
Na tle egzystencjalnej refleksji autorzy i wykonawcy z zaangażowaniem emocjonalnym ukazują postać pielgrzyma pokoju — Jana Pawła II, tego Pielgrzyma ducha, który pokazuje swoim życiem możliwości przekraczania samego siebie, aby doświadczyć pełni życia na drodze wiary, nadziei i miłości. W pozostałych utworach: Zdumienie, Tak bowiem Bóg, Strumień, Litania z czterema porami roku, Ludzie to Adam i Ewa wyraźnie pokazano „zakochanie się” Pielgrzyma Pokoju w akcie stwórczym Boga-Stwórcy, a więc zrodzenie świata i człowieka z miłości i dla miłości, jego zachwyt nad geniuszem tej Bożej miłości.
Gdy wsłuchuję się w treść utworów podkreśloną dojrzałą muzyką, wówczas widzę różne obrazy, sytuacje i zdarzenia, które przesuwają się przed moimi oczyma i pomagają głębiej zanurzyć się sercem w przestrzenie artystycznych impresji tego dzieła, które nazywam „Oratorium o prawdzie ludzkiego życia”.
Możliwość takiego przeżycia zaistniała dzięki mistrzowskiemu przygotowaniu Oratorium zarówno przez autorów tekstów, jak i wykonawców. Wszyscy włożyli całe swoje serca, aby przesłanie tego dzieła żyło stale i na zawsze.
Alicja Janiak
wróć
|
|
|
